Denken ze nou echt dat niemand weet dat het casino uiteindelijk altijd wint en gokken vaak een hoop ellende veroorzaakt?
Of het nou aan de leeftijd ligt of aan de winter of misschien wel allebei, maar de laatste tijd erger ik me meer en meer aan televisiereclames. Eigenlijk erger ik me vooral aan de makers van die reclames.
Denken ze nou echt dat iedereen stom of stupide is, dat we alles maar gewoon moeten vinden, dat we niet kunnen nadenken en alles voor zoete koek slikken? Nou ik niet.
Een paar voorbeelden: de gemiddelde autoreclame. Welk merk het ook is, in de reclame rijdt die auto altijd over een schilderachtige kustweg waar geen enkele andere auto te zien is. Nooit zie je zo’n auto in de file staan, of wanhopig op zoek naar een parkeerplaats, het normale beeld zeg maar.
Ander voorbeeld; de parfumreclames. Altijd onwezenlijk mooie jonge meiden in een onbestemde glamoureuze omgeving die aan het einde van het spotje hijgen “dat je het verdient”.
Nog erger zijn de anti-veroudering crèmes. Vrouwen waar niks op aan te merken is smeren iets op hun wangen terwijl een stem ons verteld dan het smeersel in kwestie hypo-allergene-hydranten bevat “die de huid revitaliseren”. Soms voegen ze er nog aan toe dat ze in een laboratorium getest zijn. In werkelijkheid is er gewoon sprake van opgeleukte uierzalf.
Wasmiddelen; zijn op de een of andere manier altijd vernieuwd en, je houdt het niet voor mogelijk, ze wassen steeds schoner, stralender en frisser. En als het blokjes zijn moet je ze “buiten het bereik van kinderen houden”, omdat die blokjes eruitzien als snoepjes.
Ook heel erg; supermarkten. Allemaal hebben ze een voorbeeldig gezin die opgewekt door de super in kwestie lopen om hun karretje te vullen met de aanbiedingen van de week, die dan daarna gezellig samen (liefst met een oma of ander bijfiguur) opgegeten worden. Met als hoogtepunt de aanloop naar de kerstdagen. Dan maken de reclamemakers mini-speelfilmpjes waar niemand het droog bij houdt.
Bij al deze voorbeelden kan ik me nog voorstellen dat de reclamemakers nog een beetje hun best doen om de doelgroep tot kopen te verleiden. Ook al moeten ze er wel een heel groot blik stereotype clichés voor opentrekken.
Maar er zijn voorbeelden waarvan ik me afvraag hoe het mogelijk is dat volwassen mensen daar dagenlang serieus over vergaderd hebben. En misschien is dat ook wel niet zo en hebben ze gewoon een wedstrijdje gehouden over wie het meest stupide spotje kan verzinnen.
De Gokreclames dus. Een groene gorilla met een kroon op zijn kop die al rappend verteld dat je met gokken rijk kunt worden. Welke zieke geest verzint zoiets. Of een stelletje “toffe gozers”, op weg naar iets, die dezelfde teksten oplepelen die een paar maanden daarvoor door “bekende” voetballers werden uitgesproken. Maar die voetballers mochten niet meer en dus laten ze nu amateurs uit de laagste divisie het klusje klaren.
Denken ze nou echt dat niemand weet dat het casino uiteindelijk altijd wint en gokken vaak een hoop ellende veroorzaakt?
Het ergste is dat u en ik dat uiteindelijk allemaal betalen. In de reclamebranche gaan miljarden om, die wij betalen zonder dat we er iets over te zeggen hebben. Zonder dat we er iets tegen kunnen doen, want waar je ook kijkt; overal is reclame.
Maar het minste dat we toch mogen verwachten is dat we een beetje serieus genomen worden en niet als randdebielen worden toegesproken, maar ik vrees dat zelfs dat te veel gevraagd is.
