Vanuit de keuken riep mijn vrouw “ik zei toch dat je eerst even moest wachten”.
Omdat ik een tijdje ziek was ontging mij het gerucht van het KGB dat de Gemeente een officiële oudemannenhangclub was gestart op het Burgemeester Berghuisplein. Ik wist direct wie hier achter zat; Drempelaar! De ambtenaar die mij een paar weken geleden belde met een mooi verhaal over mogelijke subsidie en ambtelijke ondersteuning. En nou was hij met mijn idee aan de haal gegaan. Ik was pissig en begon meteen de gemeente te bellen. Mijn vrouw zei nog dat ik eerst wat rustiger moest
worden, maar dat maakte me alleen nog maar bozer.
“Gaat die regelneuker van een Drempelaar achter mijn rug om met mijn plan aan de haal, ik zal hem wel even vertellen wat ik van hem vind”. Inmiddels was ik door de wachtrij heen en een opgewekte dame zei: “Gemeente Kampen, wat kan ik voor u doen?”
“Ik wil meneer Drempelaar spreken”.
“Waar gaat het over?” vroeg ze.
“Dat vertel ik hem zelf wel”, bitste ik.
“Ik kan u niet zomaar doorverbinden”, ze klonk opeens een stuk minder vriendelijk.
“Maar ik wil hem nu spreken”.
Ze begon me uit te leggen dat burgers niet zomaar een ambtenaar kunnen bellen, “Maar omgekeerd wel”, onderbrak ik haar. “Hij belde mij een tijdje geleden ook gewoon op”.
“Ik verbind u door met de afdeling Voorlichting”, onderbrak ze me. Ik ging
weer in de wacht.
“Voorlichting, met Ietje Wakker, waar kan ik u mee van dienst zijn”?
De omschrijving zakelijk en afstandelijk schiet tekort om haar stem te karakteriseren. Maar ik was te boos om daar aandacht aan te schenken, ik wilde gewoon die achterbakse smiegt van een Drempelaar vertellen wat ik van hem vond. Met mijn oudemannenhangclub de gebraden haan uithangen bij de gemeente, en ondertussen lekker bepalen wat er wel en niet besproken mag worden. En de oude mannen stil houden met gratis koffie en gevulde koeken, nota bene van mijn belastingcenten….
Mevrouw Wakker hoorde mijn tirade geduldig aan en toen ik even diep ademhaalde om nog erger uit te pakken zei ze ijzig kalm: “Meneer L. te K. er is sprake van een gerucht, weliswaar een officieel gerucht van het Kamper Geruchten Bureau, maar het blijft een gerucht. Meneer Drempelaar zal u op de hoogte houden van de ontwikkelingen, goede middag.”
Ze had razendsnel opgehangen. Vanuit de keuken riep mijn vrouw “ik zei toch dat je eerst even moest wachten”. Ik kreeg opeens het gevoel dat de griep weer helemaal terug was.
