Na de knappe 1-5 overwinning bij concurrent MSC Meppel, kwam dit Paasweekend Alcides uit hetzelfde Meppel op bezoek. Alle ingrediënten voor een heerlijke voetbalmiddag waren aanwezig! Een lekker zonnetje, ‘redelijke’ grasmat (ondanks de neerslag van de dagen ervoor), een hoop publiek (uit Wilsum vooral) en een pupil van de week die, getuige de voorspelling van 4-2, veel vertrouwen had in een mooie overwinning.
Naast alle positieve ingrediënten was er helaas de ‘kleine’ kanttekening dat er van de 23-koppige selectie er door diverse uiteenlopende redenen deze zaterdag slechts 13 beschikbaar waren. Het was voor Freddie dan ook even flink puzzelen om alle posities op de juiste manier bezet te krijgen. Zo werd Meule naast Rik geposteerd in het centrum van de verdediging en nam Bjorn de plek in van Jonno die na een week ziek te zijn geweest niet in staat was om aan te sluiten bij de wedstrijdselectie.
Zoals altijd wordt er vooraf aangegeven dat het belangrijk is om scherp te beginnen en de tegenstander het gevoel te geven dat er niets te halen valt op sportpark Broekerland.
Dat scherp beginnen was deze middag aan dovenmansoren verteld, want binnen een minuut en bij de eerste de beste aanval van de geel-zwarte brigade uit Meppel lag de bal al in het netje achter doelman Rutger. Hierbij kan niet onvermeld blijven dat hier een mislukte buitenspelval aan vooraf ging. Het eerste elftal heeft de afgelopen 20 jaar nog nooit op buitenspel gespeeld en iemand die dat toch zou moeten weten is Meule, echter besloot hij in deze situatie anders. Het stapje kwam net te laat wat de rechtsbuiten een vrije doortocht bood richting het ’s-Heerenbroeker strafschopgebied. Een balletje breed was vervolgens voldoende voor de mee gesprinte spits om de 0-1 op het scorebord te zetten.
Ondanks deze domper was er natuurlijk nog ruim voldoende de tijd om de stand weer om te draaien en vanaf de aftrap werd dan ook volop de aanval gezocht. Dit zorgde direct voor gevaar. Zo werd er in de 5 minuten na de openingsgoal een kopbal van Sem van de doellijn gehaald en volgden er nog een aantal scrimmages waarbij de Meppeler formatie de bal telkens net op tijd uit de doelmond wist te halen.
Na deze korte aanvalsdrift ging de ’s-Heerenbroeker storm weer langzaam liggen. Alcides liet zich gewillig inzakken op eigen helft en gokte op de counter. ’s-Heerenbroek moest het spel dan ook maken en bleek hier deze zaterdag erg veel moeite mee te hebben. De direct duels gingen vrijwel allemaal verloren en veel grote kansen werden er tot de rust dan ook niet meer gecreëerd. En als men dan een keer in de buurt van het Meppeler doel aankwam dan stond er een uitstekend keepende goalie in de weg.
Dat het na de rust anders moest was wel duidelijk en Freddie besloot hierop 2 wissels toe te passen. Het liefst had Freddie waarschijnlijk zeker 8 spelers gewisseld, maar dat laten de spelregels (gelukkig voor een aantal) niet toe. Met Henri en Max in dit geval als verse krachten in plaats van Bjorn en Sem ging ’s-Heerenbroek weer op zoek naar een spaarzame opening in de Meppeler defensie.
Alle goede bedoelingen ten spijt ontbrak echter ook in de 2e helft de overtuiging en werklust om het Alcides écht moeilijk te maken. Dit werd nóg moeilijker toen Daan (met al geel op zak) zijn frustratie uitte middels een natrappende beweging en zodoende geheel terecht met rood kon vertrekken.
Desondanks leek er ook dit Paasweekend een wederopstanding plaats te gaan vinden. Opeens leek daar het besef te komen dat er harder gewerkt moest worden en dit leverde al snel een overwicht op. Duels werden meer gewonnen dan verloren en met beduidend meer overtuiging dan de voorgaande 70 minuten werd opnieuw de aanval gezocht. Tot vreugde van eenieder die de groen-zwarten een warm hart toedraagt, resulteerde dit vrij snel in de gelijkmaker. Nadat de Meppeler doelman ternauwernood een schot van Martin onschadelijk kon maken, was Rob er als de kippen bij om vanuit een moeilijke hoek de rebound in het dak van het doel te schieten.
Iedereen ging er eens goed voor zitten en een slotoffensief leek in de maak. Er werd besloten 1-op-1 te blijven spelen en de druk er op te houden. Binnen 3 minuten na de gelijkmaker ontstond er wederom een goede schietkans (weet even niet meer wie…), maar de Meppeler doelman stond wederom groen-zwart succes in de weg.
Uiteraard kostte deze aanvalsdrang met een man minder de nodige energie en wellicht was het op dat moment verstandig geweest om het gelijkspel te koesteren en vooral geen kansen meer weg te geven. Helaas kwam dit besef te laat…
Nadat een opbouw van achteruit werd verstoord door de Meppeler aanvallers besloot Meule om, in plaats van de bal naar niemandsland te schieten, eens op avontuur te gaan op eigen helft (ook al zoiets wat hij in de pakweg 20 jaar daarvoor normaliter nooit zou doen). Met dit balverlies wisten de Meppelers wel raad en zij pakten dit cadeautje dan ook gewillig uit, 1-2.
Nadat Alcides vervolgens ook naar 1-3 counterde was de wedstrijd definitief gespeeld. Een rode kaart voor een Meppeler aanvaller na een opstootje was uitsluitend voor de statistieken. Alcides ging hiermee terecht met de 3 punten terug naar Drenthe. Punten die de sympathieke Meppelers daarbij goed kunnen gebruiken in hun strijd tegen degradatie naar de 5e klasse.
Enige schrale troost was het verlies van koploper CSV’28. Hierdoor heeft de ploeg van Freddie van den Burg alles wonderwel nog steeds in eigen hand. Het had er echter allemaal nog veel beter uit kunnen zien. Nu zult u wellicht denken, lekker potje heeft die Meule gespeeld… Nu kent uw verslaggever Meule vrij goed en ik kan u dan ook verzekeren dat hem dit niet in de koude kleren is gaan zitten.
Daarentegen heeft hij er nog alle hoop in dat het seizoen in euforie kan eindigen. Wel zal hiervoor iedereen in de spiegel moeten kijken en het tot zich door moeten laten dringen dat we dichterbij zijn dan ooit! In deze fase met nog (vóór afgelopen zaterdag) 5 wedstrijden voor de boeg en 1 punt achter de koploper blijft het opmerkelijk/onbegrijpelijk dat er van de 23 spelers er slechts 13 beschikbaar zijn. De komende weken rest er dan ook niets anders dan de (23) koppen bij elkaar en elkaar ervan overtuigen dat er iets te halen valt, wat nooit eerder is behaald door een ’s-Heerenbroeker eerste elftal. De dood of de gladiolen dus!!
Volgende week wacht de thuiswedstrijd tegen Zalk en de enige manier om deze zure nederlaag snel te vergeten is te bewijzen dat het besef dat er iets moois te halen valt eindelijk is doorgedrongen.
Verslag: William Meuleman